Ze blijven met hele golven op ons afgestuurd worden, de CD’s van Italianen waar wij, die toch niet zo heel ver van Italië wonen, nooit ofte nimmer over gehoord hebben, tenzij je ze toevallig op citytrip of met vakantie tegenkwam. Dat had u bijvoorbeeld kunnen overkomen met deze Marcello Parrilli: de man is Florentijn en hij is met deze plaat al aan zijn vijfde outing toe. Zijn platencarrière begon een klein dozijn jaren geleden, toen hij net de dertig voorbij was. Dat hij zolang wachtte om iets uit te brengen, heeft wellicht te maken met het feit dat hij eerst zijn klassieke opleiding (viool en piano) afwerkte en zich als muziektherapeut vestigde, maar hoe dan ook, toen hij eraan begon, meende hij het meteen ook heel ernstig. Hij begon namelijk aan een heuse trilogie over “het zijn”: “Identità”, “Elogio alla Diversità” en “Mendicanti di Umanità”, titels die al meteen aantonen dat de man “iets” te vertellen heeft en al eens durft na te denken.

Tussendoor bracht hij ook nog een plaat uit met pianostukken van zijn hand en nu is er dus deze nieuwe plaat, die je ook al onder een thema kunt klasseren. Alle acht de songs handelen namelijk over de Liefde. Een paar van de liedjes zijn herwerkingen van nummers die al op oudere platen van de man stonden: “Notte di San Lorenzo” sloot destijds “Elogio alla Diversità” af en “Cercando la Luna” stond op “Identità”, en de overige songs zijn het resultaat van heel hard werken, heel veel schrappen en heel streng zijn voor jezelf. Dan hou je alleen het echt waardevolle spul over en daar is op deze plaat geen gebrek aan.

De songs zijn in behoorlijk stevige rock-arrangementen gegoten, zodat de stem van Mercello -ze ligt tussen die van Rick De Leeuw en die van Thé Lau in- volop tot haar recht kan komen. Dat leidt tot een korte plaat, die heel aangenaam weg luistert en erg degelijk bijeen gespeeld wordt door Parrilli zelf (piano, synthesizer, gitaar en ukelele), Gianfilippo Boni (toetsen) Lorenzo Forti (bas) en Fabrizio Morganti (drums). Die laatste twee vormen een ritmesectie, die in Italië gevraagd wordt door mensen als Laura Pausini en Irene Grandi, toch niet van de minsten.

Samen zetten ze een heel fijne plaat neer, waarvan je wellicht niet heel blij wordt, want De Liefde kent nogal veel gezichten: je kunt er naar verlangen, ervan dromen, soms wordt de Liefde “geconsumeerd”, soms ook niet, ze gaat verloren of dooft uit, ze is soms vluchtig en soms éénmalig, maar hoe dan ook laat ze altijd een gevoel van eeuwigheid bij de mens na. De plaattitel verwijst dan weer naar de nieuwe vormen van eenzaamheid in tijden van Twitter en Facebook: hoe meer communicatiemiddelen, hoe minder echt contact met mensen en dus is “de liefde” in gevaar. Ik zei het eerder al: deze mens durft al eens over de dingen na te denken. Daarom alleen al verdient hij gehoord te worden!

(Dani Heyvaert)